DRODZY RODZICE
jako pedagog szkolny pragnę przedstawić Państwu kilka rad dotyczących wychowania waszych dzieci:
Mamo, tato, pomóżcie dziecku uwierzyć w siebie!
- Okażcie dziecku, że je kochacie.
- Panujcie nad negatywnymi emocjami (złość).
- Udzielajcie dziecku dużo pochwał.
- Chwalcie jego wysiłek, a nie tylko wyniki.
- Nie porównujcie wysiłków dziecka do innych dzieci.
- Pomóżcie dziecku stawiać sobie realne cele.
- Powierzajcie dziecku konkretne działania.
- Gdy krytykujecie działania dziecka, to krytykujcie tylko jego postępowanie, a nie dziecko.
Kochani Rodzice, pamiętajcie, że czym dziecko żyje – tego się nauczy!
- Jeśli dziecko żyje w atmosferze krytyki, uczy się potępiać.
- Jeśli dziecko doświadcza wrogości, uczy się walczyć.
- Jeśli dziecko musi znosić kpiny, uczy się nieśmiałości.
- Jeśli dziecko jest zawstydzone, uczy się poczucia winy.
- Jeśli dziecko żyje w atmosferze tolerancji, uczy się być cierpliwym.
- Jeśli dziecko żyje w atmosferze zachęty, uczy się ufności.
- Jeśli dziecko jest akceptowane i chwalone, uczy się doceniać innych.
Osiem sposobów poprawienia obrazu siebie u dziecka
- Upewnij się, że twoje dzieci wiedzą, że są wartościowe właśnie dlatego, że istnieją. Mów im, że to, czy są kompetentne czy wybitne pod jakimś względem, nie zmieni twojej miłości do nich.
- Bądź czujny na oznaki poczucia niskiej wartości własnej. Pamiętaj, że zdrowy obraz siebie nie jest tym samym, co próżność lub duma. Jest po prostu uczciwym zaakceptowaniem tego, kim się jest. Ktoś, kto musi się przechwalać swoimi osiągnięciami, ma prawdopodobnie zniekształcony własny wizerunek.
- Pomóż dziecku zbudować uczciwy obraz siebie. Ignorowanie jego słabości w tym nie pomaga, lecz nie bądź sędzią. Młodzi ludzie muszą nauczyć się akceptować porażki i cenić swoje silne strony.
- Pomóż dziecku odkryć jego niepowtarzalny talent. Każdy ma w sobie coś szczególnego. Daj mu szansę spróbowania wielu rodzajów zajęć/zainteresowań, by mogło odkryć własne uzdolnienia i dary, o których nigdy nie myślałeś.
- Stwórz w domu atmosferę zaufania. Dzieci, które potrafią się dzielić swoimi uczuciami w intymnej rodzinnej atmosferze (rozmawiać o miłości, rozczarowaniach, osiągnięciach i niepowodzeniach), są naprawdę szczęśliwe i mają mało problemów z obrazem samych siebie.
- Upewnij się, że wizerunek dziecka, jaki mu komunikujesz, nie jest zniekształcony twoimi pragnieniami czy rozczarowaniami. Dzieci w dużym stopniu postrzegają siebie poprzez „lustro” tego, jak widzą je rodzice. Dopilnuj, by obraz nie był „wykrzywiony” przez twoje własne plany.
- Ceń i szanuj wszystko w twoim dziecku, nie tylko jakieś specjalne, wyjątkowe rzeczy. Podkreślaj pozytywne cechy kryjące się w każdej małej wadzie i hojnie chwal jego mocne strony.
- Spraw, aby dziecko czuło się bezpiecznie, będąc tym, kim jest. Osiągniesz to, okazując mu miłość i przebaczenie, niezależnie od tego, co robi. Karć je, lecz nigdy nie używaj kary jako formy zemsty. Dzieci mają wyraźne poczucie sprawiedliwości i wiedzą, kiedy jesteś sprawiedliwy. Nie nadużywaj ich zaufania.
Jak określać dziecku granice?
Czasem słyszy się takie stwierdzenie: „To przekracza wszelkie granice”. O co chodzi? O jakie granice? Co zostało przekroczone?
W wychowaniu codziennością są sytuacje, w których rodzice i wychowawcy zmierzają się z pragnieniami czy kaprysami dzieci, ich dobrym bądź uciążliwym czy wręcz nieznośnym zachowaniem.
Nie jest łatwo odróżnić kaprysy dzieci od ich rzeczywistych potrzeb. Zresztą do jednego i drugiego dzieci mają prawo. Dopiero reakcja dorosłego może przyczynić się do tego, że dziecko samo spostrzeże różnicę i wyciągnie wnioski albo – wprost przeciwnie – utwierdzi się w przekonaniu, że wszystko mu wolno.
Życie dziecka jest jak droga. Jeśli droga jest dobrze oznakowana, to dziecko bezpiecznie osiągnie cel.
Nie ma wychowania tam, gdzie nie ma oznakowanych szlaków, po których można się bezpiecznie poruszać.
Zasady zapewniają poczucie bezpieczeństwa. Dzięki nim wiemy, czego się spodziewać. Mogą także pomóc w takim porozumiewaniu się z ludźmi, aby nie ranić siebie nawzajem.
Aby móc dziecku określać granice, trzeba najpierw poznać swoje granice, trzeba otworzyć się na prawdę o sobie.
Nasze granice budują poczucie własności i odpowiedzialności. Kiedy wiem, jakie mam granice, wiem też, za co jestem odpowiedzialny, a za co nie: jestem odpowiedzialny za siebie i w stosunku do innych, ale nie jestem odpowiedzialny za myśli i uczucia innych.
Dziecko dopiero uczy się ustawiania granic, przestrzegania zasad i norm – najpierw od rodziców, potem od innych dorosłych – by móc w odpowiednim momencie swojego życia dokonywać świadomych wyborów w taki sposób, aby nie ranić siebie i innych.
PAMIETAJCIE PAŃSTWO, ŻE SZUKANIE POMOCY JEST OZNAKĄ SIŁY,
A NIE SŁABOŚCI.
